Artık yaşama tutunma isteğiniz olmadığında bitiyor hayat aslında. Hayata renk katamadığınızda vazgeçiyorsunuz hayattan.
Hayatta tek mutluluğu sigara içmek olan Eniştem aramızdan ayrıldı. Sigara onun ölümü oldu. Kanser seneler önce yapıştı yakasına. Kanser ona yapıştıkça, o da sigaraya aynı kuvvetle yapıştı. Herkesten çok sevdi onu. Karısından, kızından, hatta kendinden bile çok sevdi. Yine de iyi dayandı vücudu. defalarca ameliyat, defalarca ciğerlerinin sönmesine rağmen "Sigara içmek için yaşıyorum ben." dedi ve Sigara içmek için yaşadı.
Ne zaman vazgeçmişti acaba hayattan? Hiç koşmuşmuydu hayallerinin peşinden çok merak ediyorum. Kolay olanı seçti, sigara içmek için yaşıyorum diyerek, sigara içerek ölmek istedi aslında. Ve hayat öyle acayip ki yine akciğer problemiyle kaldırıldığı hastanenin 4. katındaki pencerede kaçak kaçak sigara içerken aşağı düşerek isteğine kavuştu. Sigara değil ama sigarayla aşkı onu öldürdü. Ölüme üfledi bu kez dumanı.
Ne hissedeceğimi bilmiyorum. Bir tarafım çok üzgün, böyle olmamalıydı diye. Bir tarafım ise artık huzura kavuştuğu için onun adına mutlu.
Huzur içinde yat eniştecim. Mekanın cennet olsun.
